BUDDHIST TRADITIONS
Keywords:
Traditions, Buddhism, traditionsAbstract
This article focuses on the traditions according to Buddhist principles. The result of the study found that the occurrence of traditions that are divided into the customs tradition. According to Buddhist principles, all traditions have purposes for life living especially in the first period there focusing on the development of monk life. Moreover, the traditions would apply to Buddhist rituals and ceremonies later. Therefore, some traditions that are unfavorable or unsuitable for the right ways of life, the Buddha would forbid. The Buddhist traditions are plan for the benefit of monastic life and the general public. Manifestly, that the Buddhist traditions were created with wise and reasoned. The most important thing about Buddhist traditions is that mainly aimed at monks and people.
References
กระทรวงวัฒนธรรม. (2510). คู่มือปฏิบัติพิธีต่าง ๆ และ ประเพณีเนื่องในเทศกาลเข้าพรรษา ออกพรรษา ทอดกฐิน ทอดผ้าป่า. กรุงเทพฯ: พิมพ์แจกในงานฌาปนกิจศพ นางบุญสุทธิ์ ณ นคร.
กฤชกร เพชรนอก. (2551). เอกลักษณ์ไทย, ปทุมธานี: สกายบุกส์.
คณาจารย์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2553). คู่มือนักธรรมและธรรมศึกษาชั้นตรี วิชาพุทธประวัติและศาสนพิธี.พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
คณาจารย์สำนักพิมพ์เลี่ยงเชียง. (2548). หนังสือเรียนนนักธรรมชั้นตรี ฉบับมตราฐาน บูรณาการชีวิต วิชาวินัยมุข. กรุงเทพฯ: เลี่ยงเชียง.
คูณ โทขันธ์. (2545). พระพุทธศาสนากับสังคมและวัฒนธรรมไทย, กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
จิรภัทร แก้วกู่. (2558). ภาษาศาสตร์ภาษาบาลี. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตขอนแก่น.
โชติ ศรีสุวรรณ. (2554). ประเพณีสิบสองเดือน. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: สถาพรบุคส์.
ดนัย ไชยโยธา. (2546). สังคม วัฒนธรรม และประเพณีไทย, พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
ณรงค์ เส็งประชา. (2539). พื้นฐานวัฒนธรรมไทย, พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
นงเยาว์ ชาญณรงค์. (2542). วัฒนธรรมและศาสนา, พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2557). ผ้าขาวม้า, ผ้าซิ่น, กางเกงใน และ ฯลฯ. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: มติชน.
บรรเทิง พาพิจิตร. (2546). ประเพณี วัฒนธรรมไทย และคติความเชื่อ, กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
พระครูอรุณธรรมรังษี (เอี่ยม สิริวณฺโณ). (ม.ป.ป.). มนต์พิธีสำหรับพระภิกษุสามเณร และพุทธศาสนิกชนทั่วไป. กรุงเทพฯ: เลี่ยงเชียง.
พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว. (2553). พระราชพิธีสิบสองเดือน. กรุงเทพฯ: เพชรกะรัต.
พระพรหมคุณาภรณ์, (ป.อ.ปบุตฺโต). (2559). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 34. นครปฐม: มูลนิธิการศึกษาเพื่อสันติภาพ พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต).
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2559). พระไตรปิฎก: สิ่งที่ชาวพุทธต้องรู้. พิมพ์ครั้งที่ 17. นครปฐม: วัดญาณเวศกวัน.
พระมหาโพธิวงศาจารย์, (ทองดี สุรเตโช). (2561). พระวินัยบัญญัติ. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: วัดราชโอรสาราม ราชวรวิหาร.
พระราชธรรมนิเทศ, (ระแบบ ฐิตญาโณ) แปล เรียบเรียง. (2536). พระวินัยปิฎกย่อ เล่ม 1. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
พระมหาสมชาย ฐานวุฑฺโฒ. (2560). ?ถิ่นกำหนดภาษาบาลี?, ธรรมธารา, ปีที่ 3 ฉบับที่ 1 เล่มที่ 4 (มกราคม-มิถุนายน 2560): 11-81.
พระมหาสมชาย ฐานวุฑฺโฒ. (2558). ?สิกขาบทในพระปาฏิโมกข์เกิดขึ้นเมื่อใด?, ธรรมธารา, ปีที่ 1 ฉบับที่ 1 เล่มที่ 1 (มกราคม-ธันวาคม 2558): 13-54.
พัฒน์ เพ็งผลา. (2542). ประวัติวรรณคดีบาลี. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
มติชน. (2547). พจนานุกรม มติชน, กรุงเทพฯ: มติชน.
ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. (2546). กรุงเทพฯ: นามมีบุ๊คพับลิเคชั่น.
โรงเรียนพระปริยัติธรรม วัดพระธรรมกาย. (2555). คู่มือเตรียมสอบนักธรรมชั้นตรี. พิมพ์ครั้งที่ 5. ปทุมธานี: วัดพระธรรมกาย.
โรงเรียนพระปริยัติธรรม วัดพระธรรมกาย. (2555). คู่มือเตรียมสอบนักธรรมชั้นโท. พิมพ์ครั้งที่ 2. ปทุมธานี: วัดพระธรรมกาย.
วรวุธ สุวรรณฤทธิ์ และคณะ. (2547). วิถีไทย, พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
วินัย ไชยทอง และ กิตติเชษฐ สมใจ. (2547). มรดกไทย. กรุงเทพฯ: บรรณกิจ.
สมชัย ใจดี และยรรยง ศรีวิริยาภรณ์. (2545). ประเพณีและวัฒนธรรมไทย. พิมพ์ครั้งที่ 15. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์, (ป.อ. ปยุตฺโต). (2561). พจนานุกรมพุทธศาสน์ฉบับประมวลศัพท์, พิมพ์ครั้งที่31. นครปฐม: มูลนิธิ ป.อ. ปยุตโต เพื่อเชิดชูธรรม.
สมิทธิ เนตรนิมิตร. (2556). บาลีศึกษาในอรรถกถาธรรมบท. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, บัณฑิตวิทายาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุพัตรา สุภาพ. (2543). สังคมและวัฒนธรรมไทย ค่านิยม: ครอบครัว: ศาสนา: ประเพณี, พิมพ์ครั้งที่ 11.กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
สุริยา รัตนกุล. (2555). พิธีกรรมในศาสนา เล่ม 1. พิมพ์ครั้งที่ 2. นครปฐม, สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยมหิดล.
สุวรรณ นิลเพชร. (2532). วัฒนธรรมและศาสนา, พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
เสถียร โพธินันทะ. (ม.ป.ป.). ประวัติพระพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: สภาการศึกษามหามกุฏราชวิทยาลัยมหาวิทยาลัยพระพุทธศาสนา.
ศาสนา
องค์การศึกษา กรมศาสนา กระทรวงศึกษาธิการ. (ม.ป.ป.). ศาสนพิธี เล่ม 1. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์.
องค์การศึกษา กรมศาสนา กระทรวงศึกษาธิการ. (ม.ป.ป.). ศาสนพิธี เล่ม 2. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ศาสนา.
อุดม เชยกีวงศ์. (2547). วิถีไทย. กรุงเทพฯ: บรรณกิจ.
Bailey, Greg and Mabbeti, Ian. (2003). The Sociology of Early Buddhism. New York: Cambridge University.
Buffetrille, Katia and Lopez, Donald S.(ed.). (2010). Introduction to the history of Indian Buddhism. Chicago: The University of Chicago.
Gethin, Rupert. (1998). The Foundation of Buddhism. New York: Oxford University.
Omvedt, Gail. (2003). Buddhism in India. New Delhi: Sage.
Lopez, Donal S. (2008). Buddhism and Science: A Guide for the Perplexed. Chicago: The University of Chicago.
