รูปแบบการบูรณาการปรัชญาหลังนวยุคและหลักพุทธธรรมแห่งสัปปายะ เพื่อการพัฒนาวัดสร้างสุขในสังคมดิจิทัล

บทคัดย่อ

?บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษามโนทัศน์เกี่ยวกับการพัฒนาวัดสร้างสุขในสังคมดิจิทัล 2) ศึกษาปรัชญาหลังนวยุคและหลักพุทธธรรมแห่งสัปปายะ 3) บูรณาการปรัชญาหลังนวยุคและหลักพุทธธรรมแห่งสัปปายะเพื่อการพัฒนาวัดสร้างสุขในสังคมดิจิทัล 4) สร้างองค์ความรู้ใหม่และรูปแบบการบูรณาการปรัชญาหลังนวยุคและหลักพุทธธรรมแห่งสัปปายะเพื่อการพัฒนาวัดสร้างสุขในสังคมดิจิทัล เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ด้วยวิธีการวิจัยเชิงเอกสารและการศึกษาภาคสนาม ภายใต้กระบวนการศึกษาเชิงวิเคราะห์ วิจักษ์ และวิธาน เพื่อนำไปสู่การสร้างองค์ความรู้ใหม่ทางปรัชญาและศาสนา ผลการวิจัยพบว่า การพัฒนาวัดสร้างสุข เป็นการพัฒนาอย่างสอดคล้องระหว่างวัด บ้าน และชุมชน ผู้เกี่ยวข้องทุกฝ่ายจะต้องร่วมมือกันในการพัฒนาและแก้ปัญหาต่าง ๆ โดยเฉพาะพุทธบริษัททั้ง 4 ต้องร่วมกันพัฒนาในกิจกรรมทุกอย่าง สำหรับการพัฒนาวัดสร้างสุขในสังคมดิจิทัลนั้น เน้นการพัฒนาแบบบูรณาการให้เกิดความสมดุลใน 4 ด้าน ได้แก่ 1) ด้านกายภาพ 2) ด้านจิตภาพ 3) ด้านพฤติภาพ และ 4) ด้านปัญญาภาพ ด้วยการมีส่วนร่วมอย่างเข้มแข็งของทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้อง ซึ่งจะนำไปสู่การพัฒนาวัดสร้างสุขในสังคมดิจิทัลอย่างยั่งยืน โดยแนวทางในการพัฒนาวัดสร้างสุขนั้น ได้บูรณาการด้วยปรัชญาหลังนยุคของมิเชล ฟูโกต์ และหลักพุทธธรรมแห่งสัปปายะ ประกอบด้วย? หลักอาวาสสัปปายะ หลักโคจรสัปปายะ หลักภัสสสัปปายะ หลักปุคคลสัปปายะ หลักโภชนสัปปายะ? หลักอุตุสัปปายะ และหลักอิริยาปถสัปปายะ เป็นเครื่องมือการพัฒนาวัดสร้างสุขในสังคมดิจิทัล เพื่อปรับแก้ปัญหาใน 4 ด้าน ได้แก่ ด้านกายภาพ ด้านจิตภาพ ด้านพฤติภาพ และด้านปัญญาภาพ ซึ่งจะก่อให้เกิดการพัฒนาวัดให้เป็นพื้นที่สร้างสุขแก่ทุกคน องค์ความรู้ใหม่จากการวิจัย นี้คือ? TCH Model : LS+BMBW