A Model of Integration of the Postmodern Philosophy and the Buddhist Teaching of Sappaya into the Development of Temples to Create Happiness in the Digital Society

Authors

  • PhrakruMahathanisorn Jantawanno (Woratanti) Saint John?s University, Thailand
  • Sawat Anothai Saint John?s University
  • Somboon Boondo Saint John?s University

Keywords:

Integration, Postmodern Philosophy, Buddhist principles of Sappaya

Abstract

The objectives of this dissertation were to: 1) study concepts regarding the development of temples that create happiness in a digital society, 2) study the post-Nova era philosophy and the Buddhist principles of Sappaya, 3) integrate the postmodern philosophy and the Buddhist principles of Sappaya for the development of temples to create happiness in a digital society, 4) Create new knowledge and a model for integrating postmodern philosophy and Buddhist principles of Sappaya for the development of temples to create happiness in a digital society. This research was a qualitative one based documentary research and field study upon the analytic, appreciative and applicative approach so as to lead to the creativity of new body of knowledge in philosophy and religion. The research findings suggest that the development of Temples to create Happiness requires cooperation between the temple, home, and community. All parties involved must work together to address various issues, with a particular emphasis on the four Buddhist companies working together in every activity. The goal is to achieve balance in four key areas: physical, mental, behavioral, and intellectual, with the active participation of all stakeholders. This approach will lead to sustainable development of Temples to create Happiness in the digital society. To achieve this, guidelines have been developed that integrate Michel Foucault's postmodern philosophy with the Buddhist principles of Sappaya. These principles include Avasa-sappaya, Gocara-Sappaya, Bhassa-sappaya, Puggala-sappaya, Bojana-sappaya, Utu-sappaya, and Iriyapatha-sappaya, and serve as a tool for developing temples that create happiness in a digital society. By addressing problems in the four key areas mentioned above, the temple can become a space that creates happiness for everyone. Finally, the research has resulted in the development of the TCH Model: LS+BMBW, which represents a new body of knowledge in this area.

References

กองพุทธศาสนสถาน สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ. (2553). แนวทางการพัฒนาวัดสู่ความเป็นมาตรฐานกรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.

ปิยะชาติ อิศรภักดี. (2559). BRANDING 4.0. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์ฮาวทู อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พัลลิชชิ่ง.

พระไพศาล วิสาโล. (2533). พุทธธรรมกับการพัฒนาสังคม. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิโกมลคีมทอง.

พระมหาสมถวิล ปภาโส (อิหนิม). (2561). การบริหารจัดการสำนักปฏิบัติธรรมในเขตกรุงเทพมหานคร ตามหลักสัปปายะ 7. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพุทธบริหารการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาเสงี่ยม สุวโจ (มณีวงษ์). (2561). รูปแบบการพัฒนาวัดสร้างสุขด้วยสัปปายะตามแนวพุทธจิตวิทยา. ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพุทธจิตวิทยา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระราชวรมุนี (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระวีระศักดิ์ ชยธมฺโม (สุวรรณวงศ์) (2557). แนวทางการจัดการวัดสันติสุขตามหลักสัปปายะ 7 : กรณีศึกษา วัดธารน้ำไหล (สวนโมกขพลาราม) ตำบลเลม็ด อำเภอไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาสันติศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่มที่ 3. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: ราชบัณฑิตยสถาน.

อภิภา ปรัชญพฤทธิ์. (2554). หลังสมัยใหม่นิยมและการอุดมศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์อินทภาษ.

Published

2024-06-30