การศึกษาเรื่องเวลาที่เป็นฤกษ์ดีตามที่ปรากฏในสุปุพพัณหสูตร
คำสำคัญ:
การศึกษา, เวลาที่เป็นฤกษ์, สุปุพพัณหสูตรบทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาเกี่ยวกับประวัติความเป็นมาของสุปุพพัณหสูตร อานุภาพแห่งพุทธมนต์ในสุปุพพัณหสูตร หลักพุทธปรัชญาที่ปรากฏในสุปุพพัณหสูตร และวิเคราะห์เรื่องเวลาที่เป็นฤกษ์ดีตามที่ปรากฏในสุปุพพัณหสูตร สรุปว่า การถือฤกษ์ยามเป็นสิ่งสำคัญสำหรับชาวบ้านที่ยังเข้าไม่ถึงธรรมะของพระพุทธเจ้า โดยมักจะคล้อยตามหรือเชื่อถือตาม ๆ กันมา ปราศจากเหตุผลและตราบใดที่คนยังไม่มีความเชื่อมั่นในกฎแห่งกรรมตามหลักคำสอนในพุทธศาสนาอย่างหนักแน่นแล้วก็ยากที่จะเลิกละได้ ส่วนพุทธศาสนานั้นเน้นสอนเรื่องการกระทำเป็นหลัก กล่าวคือถือว่าใครทำความดีเวลาใด เวลานั้นก็เป็นเวลาที่ดี เป็นฤกษ์ที่ดีเป็นเวลาที่เป็นมงคล ทำให้เกิดโชคดี มีความสุขความเจริญตามมา แต่ทั้งนี้จะต้องมีปัญญากำกับด้วย
References
คูณ โทขันธ์. (2545). พุทธศาสนากับสังคมและวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพฯ: โอ.เอส. พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
พระไตรปิฎกฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหามฆวินทร์ ปุริสุตฺตโม. (2562). วีดิทัศน์. นครปฐม: 24 กุมภาพันธ์ 2562.
สัญญา สัญญาวิวัฒน์. (2545). สังคมวัฒนธรรมพุทธ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย? (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพฯ : บริษัทธรรมสภา บันลือธรรม จำกัด.